Son meyvesiyim ben bir ölümsüz ağacın
Ümit Yaşar Oğuzcan, (22 Ağustos 1926, Tarsus – 4 Kasım 1984, İstanbul),
Tarsus’ta doğan şair, 1946 yılında Eskişehir Ticaret Lisesi’ni bitirdi.[1] Ardından Türkiye İş Bankası’na bankacı olarak girerek Adana, Ankara ve İstanbul’da çalıştı. Halkla ilişkiler müdür yardımcısı görevinde iken hizmette otuz yılını doldurunca kendi isteğiyle Haziran 1977’de emekliye ayrıldı. İstanbul’da kendi adını taşıyan bir sanat galerisi kurdu.
Şiir hayatına 1940’ta Yedigün şairleri arasında başlayan ardından 1975 yılında 33 şiir, 4 düzyazı kitabı, 13 antoloji ve biyografik eser, toplam 50 kitap çıkarmış bulunan, şiir plakları, şarkı sözleri ve yergileriyle tanınır. Genellikle Faruk Nafiz Çamlıbel duyarlılığında ve aşk, ayrılık, özlem temaları ekseninde çoğalttığı şiirini, 1973 yılında büyük oğlu Vedat Oğuzcan’ın vefatı üzerine, hayatın boşluğu, ölüm ve acı gibi derinliklere, öz ve biçim yoğunlaştırmalarına yöneltti. Şairlik başarısını, daha etkili, aruzla yazdığı rubailerinde gösterdi.
| Doğum | 22 Ağustos 1926 Tarsus, Mersin, Türkiye |
|---|---|
| Ölüm | 4 Kasım 1984 (58 yaşında) İstanbul, Türkiye |
| Meslek | Şair, Bankacı |
| Milliyet | Türk |
| Dönem | 1947-1984 |
| Edebî akım | İnsanoğlu 1947 |
İlk Kültür Bakanı, edebiyat profesörü Talat Sait Halman, Ümit Yaşar ve rubaileri için şöyle yazmıştır ; “…Dörtlük ve özellikle rubai türünün çağdaş üstatlarından biri, Ümit Yaşar Oğuzcan :
Her gün yeni bir can yaratır hak bende
Ergeç yeşerir kupkuru yaprak bende
Son meyvesiyim ben bir ölümsüz ağacın
Binbir tohumun sürdüğü toprak bende
… Oğuzcan’ın dörder satırlık nefis şiirlerini yıllar boyunca doya doya okuyacağız, ezberleyeceğiz, okutacağız. T.S.Halman”
